آن روز صبح آیت الله خامنه ای را برده بودند، عصر شده بود و هنوز از ایشان خبری نبود، هم سلولی هایش دیگر از بازگشتش ناامید شده بودند ... روایت این ماجرا از زبان خودشان حکایتی دیگر است.
تاریخ نهضت امام خمینی بیانگر حضور اقشار مختلف مردم در همراهی با آن است از زنان و مردان گرفته تا جوانان و دانشگاهیان و کارگران و کارمندان، برخی معتقدند که همراهی زنان از سال 57 شروع شد اما مرحوم حجت الاسلام و المسلمین سید مهدی طباطبایی در خاطره ای به حضور آنان از سال 50 اشاره دارد که خواندنی است.
امام خمینی در جمع گروهی از فارغ التحصیلان دانشکده افسری به هدف ابرقدرتها که ایجاد اختلاف بین قشرهای ملت است اشاره کرده و فرموده اند: آنها می خواهند که این کشور را یا هر کشور دیگری را که از آن می خواهند بهره بردارند، خود ملت را به یک طوری تسلیم کنند؛ نه اینکه ملت از بین بکلی برود. و چنانچه ملت با هم قیام کنند در مقابل تمام قدرتهای عالم، قدرتهای عالم به خودشان اجازه نمی دهند که با یک همچو ملتی مقابله کنند؛ برای اینکه آنها برای بهره برداری است؛ وقتی ملت همه مقابلشان ایستادند، برای آنها بهره برداری امکان ندارد.
نوزدهم بهمن ماه سال 57 خبری تیتر یک روزنامه کیهان شد، مردم آن را دهان به دهان به هم رساندند، آخرین روزنه های امید بختیار برای حفظ رژیم شاه به یأس تبدیل شد. همافران و ارتشیان با امام بیعت کرده بودند و این تیر آخری بود که بر پیکره پوسیده رژیم شاه نشسته بود.
ساواک چندین و چند بار او را به عناوین و بهانه های مختلف دستگیر کرد و به زندان انداخت اما نه فرزندان کوچکش و نه ترس از جانش هیچ کدام عاملی نبود که دست از مبارزه و هدفش که پیشبرد نهضت و قیام امام بود، بردارد. با همه خطراتی که داشت به دیدن امام می رفت و با ایشان مراوده و مکاتبه داشت. او سید محمدرضا سعیدی جوان پر تلاشی بود که ساواک وجودش را تاب نیاورد و به شهادت رساند.
دکتر شریعتی، مهندس بازرگان، مرحوم آیت الله هاشمی، فخرالدین حجازی، اعضای موتلفه و... همه و همه دعوت شده بودند تا ابعاد مختلف مبارزه علیه رژیم شاه را بررسی کنند. هر کدام عقیده ای داشت. بعضی تا آخر جلسه ماندند و برخی زود رفتند. این ماجرا را مرحوم سید مهدی طباطبایی روایت کرده است.
امام قصد بازگشت به کشور را داشت. بختیار همه فرودگاه ها را بسته بود تا از این تصمیم امام جلوگیری کند. خون مردم به جوش آمده بود، روحانیان از سراسر کشور راهی تهران شده بودند. اعتراض ها به اوج رسیده بود، همه بازگشت امام را خواهان بودند...
حاج حسین غفاری از طرفداران پر و پا قرص امام خمینی و از مخالفان رژیم شاه، برای ادامه فعالیت های سیاسی و مبارزاتی اش علیه این رژیم، به توصیه امام راهی تهران شد. او زیر انواع شکنجه، دست از آرمانش بر نداشت و سرانجام به شهادت رسید. پیکرش علی رغم محدودیت هایی که به وسیله ساواک ایجاد شد، با شکوه تشییع و به خاک سپرده شد.
از جمله افراد و گروه هایی که شرایط ایران پس از فرار شاه برایشان اهمیت داشت و در صدد بودند به واکاوی این اوضاع پرداخته و نظر امام را جویا شوند، سیاستمداران کشورهای اروپایی بودند. در این میان، و در اولین فرصت، خبرنگار تلویزیون فرانسه به گفت و گو با امام پرداخت.
تشکیل شورای انقلاب اسلامی را می توان از اولین اقدامات برای اداره کشور به حساب آورد، چرا که نهضت امام خمینی در حال پیشرفت و رسیدن به نتیجه بود و مساله انتقال قدرت، نکته ای بود که هنوز نیروهای انقلاب نمی دانستند چگونه قرار است شکل گیرد.